แนวทางการเจริญวิปัสสนากรรมฐาน(ตอนที่๙)

ชีวิตของเรามันไม่ยั่งยืนชีวิตของมนุษย์มันน้อยเหลือเกิน องค์สมเด็จพ่อท่านทรงตรัสไว้ในธรรมบท จิตตวรรค พระพุทธองค์ ทรงปรารภ เรื่องของ พระปูติคัตตะติสสะเถระ ว่า เมื่อก่อนพระปูติคัตตะติสสเถระเป็นชาวเมืองสาวัตถี ได้ฟังธรรมของพระพุทธเจ้าแล้วก็เลื่อมใส ออกบวช มาในศาสนาด้วยความศรัทธา บวชนานเข้า วันหนึ่งท่านเกิดโรคขึ้นมา เกิดเป็นตุ่ม ทีแรกก็เท่ากับเมล็ดพันธุ์ผักกาดเป็นผื่นเต็มตัว นานๆ เข้าโต เท่าเมล็ดถั่ว จนในที่สุดขนาดเท่าผลมะตูม เสร็จแล้วมันก็แตก ตัวของท่านเป็นเสมือนร่างแห กระดูกก็แตก เนื้อก็เป็นรูเป็นโพรงไปหมดท่านได้ รับความทุกข์ทรมานมาก เหม็นไปทั้งตัว ลูกศิษย์ลูกหาที่อุปัฎฐากก็หนีกันหมด ทนกลิ่นเหม็นของท่านไม่ได้ ตายก็ไม่ตาย เน่าอยู่อย่างนั้นจะตาย แหล่มิตายแหล่อยู่อย่างนั้น เย็นวันหนึ่งองค์สมเด็จพ่อทรงส่งข่าย พระญาณออกไป คือองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเรา พระองค์จะส่ง ข่ายพระญาณตรวจดูโลก ๒ เวลา เวลาเช้ากับเวลาเย็น เวลาเช้าพระองค์จะส่งข่ายพระญาณจากขอบจักรวาลเข้ามาหากุฎิเวลาเย็นพระองค์จะส่ง ข่ายพระญาณของพระองค์จากพระคันธกุฏีไปถึงขอบจักรวาล พอพระองค์ส่งข่ายพระญาณไปพระปูติคัตตะติสสะก็มาปรากฎอยู่ในข่าย พระญาณ พระองค์รู้ทันทีว่า พระปูติคัตตะติสสะผู้มีกายเน่าถูกลูกศิษย์ละทิ้งหมด นอนแผ่จะตายแหล่มิตายแหล่อยู่ ถ้าพระองค์ไม่ไปช่วยพระปูติคัตตะตัสสะ ก็หมดที่พึ่ง พระองค์ก็เลยเสด็จทำทีไปตรวจดูวิหารเดินไปตามลำดับ ก็เข้าโรงครัวจุดไฟทำอะไรเองต้มน้ำ พระองค์ก็จะไปยกเตียงของ พระติส สะมา พอดีภิกษุทั้งหลายเห็นก็บอกว่า “ พระเจ้าข้า พระองค์อย่าทำเลย ข้าพระองค์ทั้งหลายจะไปหามเอง” ภิกษุทั้งหลายพากันหามเตียง เข้าไป พระพุทธเจ้าก็ดึงจีวรออก เสร็จแล้วก็เอาจีวรของพระติสสะไปขยำๆกับน้ำเสร็จแล้วก็เอาไปผึ่ง แล้วพระองค์ก็เอาน้ำร้อนผสมน้ำเย็นให้มันอุ่นๆ แล้วก็ราดเช็ดด้วยพระองค์เอง โดยไม่รังเกียจ พอทำเสร็จแล้วก็เอาผ้าที่ไปผึ่งแห้งแล้วกลับมาห่มให้อาบน้ำเสร็จแล้วกายก็เบาจิตใจแน่วแน่ขึ้น มา องค์สมเด็จพ่อพระองค์ก็เทศน์ว่า